Marijn de Jong (Rotterdam 1975) is geboren in een kunstenaarsgezin en begon op z’n 14e met fotograferen. In 2000 studeerde hij af aan de Gerrit Rietveld Academie. Sindsdien is hij werkzaam als beeldend kunstenaar met fotografie als belangrijkste medium. Hij fotografeert zijn persoonlijke omgeving met een speciale waardering voor het ‘gewone’ alledaagse leven. Portretten maken is het belangrijkste onderdeel in zijn beroepspraktijk; hij fotografeert anonieme voorbijgangers op straat, zijn kennissen, vrienden en geliefden. Daarnaast fotografeert hij straten, gebouwen, (stads)landschappen, luchten en gebruiksvoorwerpen, die context kunnen geven aan de portretten.
In de presentatie maakt hij dan ook vaak combinaties van verschillende onderwerpen, zodat
de beelden met elkaar in dialoog kunnen gaan. In de werkelijkheid is er ook een voortdurende afwisseling van verschillenden mensen, dieren en dingen die gelijktijdig bestaan. Een wand met foto’s van Marijn de Jong geeft ruimte om rond te dwalen en associatieve verbanden te leggen.
Alba 2022 - Alba is mijn buurmeisje. Toen ze met haar ouders op bezoek was in het atelier maakte ik dit portret van haar.
Erica, Zundert 2022 - Portret van mijn moeder
Zelfportret, Zundert 2022 - Zelfportret wat ik maakte tijdens mijn residentie bij de Van Gogh Air
Nieuwe Wildernis - Aanleg van het getijdenpark op het eiland Van Brienenoord, Rotterdam 2021
Noor 2020 - Noor fotografeerde ik voor het eerst toen ze 7 jaar was. Sindsdien maak ik om de paar jaar weer een nieuw portret van haar.
Pieter, 2017 - In 2017 fotografeerde ik leerlingen van het Rudolf Steiner College in Rotterdam.
Axel, Rotterdam 2020 - Portret van beeldend kunstenaar Axel van der Kraan
Hassan - Ergens in de buurt fotografeerde ik op straat een stapel afgedankte matrassen. Een man gehuld in een oranje hesje van Gemeentewerken Rotterdam met een anti-corona-mondkapje aan z’n kin hangend vroeg wat ik aan het doen was, waarop ik vertelde dat ik een stapel afgedankte matrassen aan het fotograferen was. ‘Ja dat zie ik’ zei hij, ‘maar waarom wil je een foto van afgedankte matrassen hebben?’ ‘Voor mijn persoonlijke verzameling’ zei ik, met het risico dat het nog vager zou worden. Kennelijk vond hij mijn antwoord al voldoende want hij vroeg enthousiast of ik ook een foto van hem wilde maken.
‘Goed, ga hier maar even zitten’ zei ik, wijzend op een betonnen richel. Het licht kwam hinderlijk van boven waardoor zijn ogen in de schaduw van zijn oogkassen vielen. Desondanks maakte ik de foto, want ik zag zo snel geen betere plek.
‘Eigenlijk zou je Hassan moeten fotograferen, die zit hierboven’, zei hij uitnodigend.
Om de hoek was een vaalblauwe deur met daarachter een smalle trap. Over een berg reclamefolders en ongeopende post stappend en langs een tegen de leuning geparkeerde fiets manoeuvrerend vond ik mijn weg naar boven. De man die ik zo-even had geportretteerd volgde en gaf mij de aanwijzing dat ik hierna nog een trap moest beklimmen. Het trappenhuis was donker, zweterig snikheet (want het was zomer) en het rook er naar tabak en vuile was. Bovengekomen kwam ik op een lichte, schaars gemeubileerde etage,
met een kale plankenvloer en een hoog model koelkast die middenin de ruimte was neergezet. In een hoek stond een bruinlederen bank van waaruit een man van middelbare leeftijd mij hartelijk begroette. Hij keek verrast naar mij op terwijl hij uit zijn onderuitgezakte houding omhoog krabbelde. De sigaret die hij tot op het filter had opgerookt, drukte hij haastig uit in een asbak op een houten salontafeltje. ‘Dit is Hassan’, zei de gemeentewerker en hij legde uit wat ik kwam doen. Hassan ging akkoord met het voorstel om een portret te maken. Hij haalde voor de gelegenheid een colbert uit de aangrenzende ruimte en vroeg of ik het mooi vond staan.
Toen het portretteren klaar was hadden we een terloopse uitwisseling over wat we belangrijk vonden in het leven. ‘Eigenlijk ben ik geen gemeentewerker’, bekende de man met het oranje hesje. ‘Maar met dat hesje kan ik vrij en ongestoord op straat scharrelen zonder dat ik in de gaten loop..’
Afgedankte stoel, 2022 - In mijn atelier fotografeer ik alledaagse gebruiksvoorwerpen. Deze stoel had iemand bij de vuilcontainer achtergelaten.
Deken, 2021 - In mijn atelier fotografeer ik alledaagse gebruiksvoorwerpen. Deze deken gooide ik tijdens het opruimen terloops terzijde, waardoor hij er zo bij kwam te liggen.
