Sarojini Lewis

video, performance, internationaal, installatie, fotografie, Diaspora, Autobiografisch, Artistiek onderzoek, Archieven

Sarojini Lewis (India/Netherlands) 1984 has a background in Fine Art (MFA Fine Art Edinburgh University) with a specialization in archival photography, video art and book arts. She is currently working as a curator, researcher and artist. Her ongoing PhD research in visual studies examines the indentured labour archive through a contemporary lens.
Her projects reveal a preoccupation with history: of the landscape, the city, the environment and its user. She questions what unites men in particular their cultural diversity, what kinds of views are present. Recurring elements in her visual research are photographs of objects, people, migration and moments that reveal forgotten situations, and function as visual traces and fragments that create narratives that lead to new perspectives.

**Why do you have a face like Sopropo?** - Why do you have a Face like Sopropo? was inspired by the project Lewis undertook in 2015 when she was in search of archival images from the documented journey of missionaries based close by a village in Dresden. While undertaking the research she encountered Kerela in the 'shops' with Indian and Pakistani workers, she imagined the journeys of the vegetables from India to Germany similar as that of her ancestors has undertaken more than hundred years ago. While accumulating images of the Kerela she uses letters, email conversations exchanges with fellow neighbor Rabiya to discover the expressions that Kerela carries. (A bitter emotion and bitter face so to speak) The bitter gourd has a strong taste that can be associated with the history of migration that carries an emotional 'silence'. The separation from loved one's and the displacement did carry along a bitter 'aftertaste'. While contemplating food one can immediately associate with the street food in Kruiskade Rotterdam, the Hindustani community and their intersecting stories with Creole community and the everyday of consuming the food. Yet the more emotional layer that can be associated with bitter gourd is something more mysterious and unresolved that leads to a deeper association with the history of migration and it's emotional spectrum. The installation for the exhibition consists of photographic explorations with the Sopropo as well as a selection of archival images. The work has been made from 2015 until 2021 over in three locations, New Delhi, Paramaribo and Rotterdam.

**Redefining Trace** - Video Retracing El Alamein 2018 In collaboration with Lele Huang and monologue of Michael Lewis The exhibition involves various video works use a night-club as a performative site. Constructed environments become psychological spaces where social interaction takes place. This installation was made as part of a duo exhibition with Helen Flanagan and her work was juxtaposed with Sarojini Lewis work Retracing El Alamein. The video work Sarojini involves exploration of ancestral migratory routes of her grandfather G.S. Lewis, researching his traces and his career as a British soldier who fought on the front line in Egypt. Besides this one can read the monologue of her father M.B.C. Lewis that recounts of several historic events. Having this history in mind she retraces his footsteps and the specific Battle of Rommel. Retracing is done together with Lele Huang who on the basis of her father's dairy about his father, who fought in North Korea reimagines and embodies this experience by her performance and re-enactment of symbolic plastic soldiers in the war memorial museum in El Alamein War Museum. In conversation together, we would like to expand upon the idea of a constructed space and combine the video works in the environment of Slash Gallery and Worm in Rotterdam.

**The Cave that Borrows** - ‘The Cave that Borrows’ is an artistic performance-based movie based on the idea of lending and borrowing that invites discussion on diversity and transformation and the act of becoming while at the same time questioning the capitalistic materialistic society that we all live in. ‘Cave’ when translated in another language, say Mizo, is ‘Puk’. ‘Puk’ is also another word for ‘Borrow’ or ‘Lend’ in the same language. The movie lends its meaning and context in ‘borrowing’ and ‘lending’ from other cultures and ideas that transform the way of thinking and seeing. A group of artists from different cultures and countries working together offers platform for artistic intervention through a collective work that induce and provoke meditation and interpretation.

**Room 327 in the aftermath of Holi** - I started living in a room in a flat named Koyna Hostel with only female Indian students in 2015 and got to know its corners and mouldy cupboards throughout the years. Despite its dustiness the room gave me quietness. Two bodies share a room of 5 square meters and only after spending some time with several roommates I got used. Sharing a bedroom space meant to be sharing your personal space. Someone to consult through the maze of paperwork that one is confronted with on a daily basis as part of an administration that often confuses its students by surreal instructions. The red brick balcony overlooking the trees and other buildings in the University campus provided me a certain grounded feeling. Early mornings one would wake up by the noises of cricket players and a man on a bicycle selling curt. At nights the barking of dogs kept me awake, the gecko without tail used to crawl around on the balcony as silent companion. During the PhD research in New Delhi on the visuals of female migrants of Bhojpuri indentured labourers, I searched for archival material as an evidence of this Caribbean migration. Often I came across schematic colonial documents with figures on the deaths and illnesses of the migrants. This abstract colonial reality clashed with my emotional connection and relationship with this history. Similar as the traces of Holi celebration, history remains as a touch of powder layered on the skin. Tangible memories shaped a contrast with the elusiveness of my ancestors' personal history. The collection of archival material are from several institutions National Archives of Suriname, - India as well as -Mauritius and the National Archives of London. Self-portraits on days of Holi are combined with some colonial documents I found. I investigated how colonization overtime has led to sexual exploitation and physical exhaustion, evident in some schedules of colonial representations on diseases on board the ships during the three month transportation from India to Suriname. During generations cultural festivals such as Holi remained an important festival for the Indo-Caribbean community as a form to resist cultural domination from the other yet there are nuances in how its celebrated. The well known bright colours of Holi sometimes conceal a more embittered past that I never heard my Surinamese grandparents speak about. Personally, with my body as a holder of genetics apart of this Indian migration and containing the traces of Holi colours on the surface I see a two sided message. Juxtaposing observations that Bhojpuri female migrants are always portrayed as decorative objects in the photographic representations of the colonial era (postcard images and photo studios) or victims of a system are present in my mind. In the current climate surrounding the Indo-Caribbean community, there is little authentic personal representation of identity. I photographed my own body on the day of Holi for four years in my room at Jawaharlal Nehru University of New Delhi. In the Holi self-portraits I pay attention to my own bodily positions and my identification with indentured labour. The first experience of this celebration in India reminded me that there is a physical aspect of touch involved. In a conflicted way, the body is on the one hand the reference to the working body (labouring bodies) through colonial documents, and on the other hand the tactile reminder of a celebration of Holi. A dairy of bodily traces throughout the years. A cycle of making myself vulnerable by documenting traces on my body, the intimacy of touch and the embodied experience of faded fingerprints, an emotion that can be felt through the daylight of the passed day, my facial expression and the fragility of exposing my body. Characteristic of this repeated ritual is the contrasts of the organic traces of Holi colours with the abstraction of rectangular schemes of the colonial documents. The body transforms through time duration of a photographic registr

**From Surviving To Thriving** - In July 2020 three artists from Rotterdam with a shared history and diverse artistic skills and visions, decided to collaborate. We met after in the semi-permanent exhibition ‘Crossroads’ for which Sarojini Lewis made an art installation in Wereldmuseum titled: ‘Why do you have a face like a Sopropo?’ For the project ‘From Surviving to Thriving’ we aimed to bring together creative works of various artists of Indo-Surinamese descent. We felt the importance of highlighting these unique perspectives and experiences, as growing up in The Netherlands we have all felt the heavy absence of black-and people of colour in the arts. We noticed a lack of visual representation while trying to pursue a career in the arts with a migrant background. Traces of our backgrounds are left by our ancestors who once departed by boat from Calcutta in India to arrive in Paramaribo, Suriname (1973-1916). We had several conversations in which we discussed various gender sensitive experiences besides being Indo-Surinamese. With ‘From Surviving to Thriving’ we create a platform for South Asians, having in mind a complex history of indentured labour, who courageously disrupt dominant narratives. - Sarojini Lewis

**Three Secrets of Fatima** - Bonen Biecht en de geheimen uit Fatima “Een zee van vuur,Vlammen die als zaden waren, Bonen die als vlammen waren. Buitengewoon, magenta, paars, felroze, en een diep Bordeaux rood.” In deze performance van Sarojini Lewis zien we een mysterieuze verschijning van een vrouw uit Portugal, in de stad Fatima. In 1556 werd de stad vernoemd naar een Moorse prinses en in 1917 verscheen een vrouwelijk figuur in een orakel voor drie kinderen van schapen herders. Lewis neemt je mee in een ritueel waarin zij een visueel narratief creëert met Kievietsbonen en Fatima’s geheimen combineert met haar eigen geheimen: een Bonen Biecht. Bonen en religie zijn al generaties lang aan elkaar verbonden. Bonen staan ook symbool voor armoede, in deze performance worden de bonen verbonden aan emoties rondom geheimen, is een eet ritueel ook een moment om over de dingen te praten waar we ons voor schamen? Waarom praten we altijd over een Heilige Boon? Het proces van het plukken van de bonen in de tuin van Yussef en het dromen met de boon verwijst naar onze gevoelens en emoties rondom eet rituelen. In the performance zien we een film, we horen gedichten en vertelt Sarojini over de familie waarin ze opgroeide die drie religies heeft, hindoeïsme, protestants christelijk, katholiek christelijk, boeddhisme. Hoe veranderde mijn identiteit door mij te verdiepen in de reis van mijn voorouders en de migraties die hebben plaatsgevonden? "Ik neem je mee op een orakel waarin we verhalen horen die ik tegenkwam door het onderzoek dat ik doe naar symbolen achter objecten en familieverhalen"

**Reciting Footsteps** - The project Reciting Footsteps aims to make connections to the plantation ground by historical documents such as archival contract of my ancestor (Hasowa Magai) that migrated from India to Suriname during the time of indentured labour (1873-1920) ). Besides this I want to trace several pages from archival missionary diaries (1862) describing the period after abolition of slavery. The idea is that the archival narratives of Magai starts a dialogue. By making 4 creative steps that are based on diverse elements in my practise such as video-work, photography and performance I create a basis for an installation. The steps consist of activating the pages of a diary and Sutterlin script, document the plantation ground, sound recordings of women in Suriname, bodily engagement on plantation ground.

**A Solitude Ship that sailed to St. Croix** - In 1863, In St. Croix arriveerde een schip met 321 Indiase contractarbeiders. Deze eerste bleek ook de laatste te zijn, want de onderneming schoot tekort in zijn verwachtingen. Wat de St. Croix-zaak interessant maakt, is de vraag waarom het contractexperiment mislukte terwijl het in andere delen van de Caribisch gebied breidde het systeem zich uit. In 1873 arriveerde vervolgens het eerste schip in Suriname volgens de onderhandeling van de Nederlandse en Britse regering. Waarom mislukte dit project in St. Croix en ging de contractarbeid in Suriname tot 1920 door? Ze begonnen arbeiders uit India op contractbasis te halen, een systeem dat al goed ingeburgerd was in de naburige Engelse, Franse en Nederlandse koloniën. Op 28 november 1861, na voorbereidende besprekingen in Londen, schreef M. Torben de Bille van de Deense Legatie een brief aan Lord John Russell, de Britse minister van Buitenlandse Zaken, waarin hij formeel toestemming vroeg voor de invoer van arbeidskrachten uit India. De vijf jaar van de eerste contractperiode eindigde in het midden van 1868. Van de oorspronkelijke partij van 244 volwassen mannen en 60 vrouwen weigerden 182 mannen en 41 vrouwen herintreding, en werden teruggestuurd naar Calcutta. Het is onduidelijk waarom de migratie van contractarbeiders stopt op St Croix en doorgaat in Suriname. Tijdens mijn project werd mij duidelijk dat er een sterke Amerikaanse kolonisatie present was die de Afro-Caribische cultuur ondergeschikt maakte. Ik kwam wel enige personen van Indo-Caribische afkomst tegen maar deze waren meestal gemigreerd vanuit Trinidad of een van de andere Caraïbische eilanden. In de archieven van de Landmark Society kwam ik achter de groep van ongeveer vijftig resterende contractarbeiders die op het eiland achterbleven en de meeste van moesten zich transformeren naar het Christelijke geloof. Ik kwam er wel achter dat er een Indiase mandir bevond op het eiland, echter de reden van ontstaan en de relatie met de achtergebleven contractarbeiders was niet gelijk helder. Achter de vragen waarom contractarbeid werd gestopt kwam ik niet gelijk, maar wel onderzocht ik de namen van alle achtergebleven contractarbeiders. De plantage waar ik contact maakte met een van de originele bewoners Hildy uit St. Croix was Strawberry Hill. Ik ontdekte de gegevens van Indiase contractarbeiders die op deze plantage hadden gewerkt en bezocht de oude suikermolens om daar meerdere malen individuele performances te maken. Naar aanleiding van de gegevens in het archief koppelde ik mijn expressie en lichaam aan de gedachtegang dat de Indiase migranten op de plantages in Strawberry Hill hadden gewoond en gewerkt. Ik werkte met lokale kerela/sopropo die gegeten werd door de lokale community met de pitten uit de vrucht werkte ik aan serie performances. 'Embodiment' op Strawberry Hill geeft een verbeelding aan de geschiedenis van Indo-Caribische identiteiten in St. Croix

**Reciting Footsteps of a Female Migrant Soerdi** - De tentoonstelling is samengesteld en gemaakt door onderzoeker en kunstenaar Sarojini Lewis. Zij deed in de periode 2021-2023 in de KB-onderzoek naar de geschiedenis van migratie (1873-1920) van Indiase vrouwelijke contractarbeiders (Hindostanen) in Suriname. Haar onderzoeksperiode in de KB wisselde zij af met werkperiodes in Suriname. Lewis’ onderzoek concentreerde zich op de periode na de afschaffing van slavernij en de transitie naar contractarbeid. De tentoonstelling is mede tot stand gekomen met steun van het Mondriaan Fonds in het kader van Herdenkingsjaar Slavernijverleden. Vrouwelijk perspectief Startpunt voor het onderzoek van Sarojini Lewis in de KB was het lijvige boek West Indische contractarbeiders in Suriname:1863-1899 (Paramaribo, 2014). Hierin vond zij de gegevens van de eerste vrouw die als contractarbeidster in 1868 vanuit India via Barbados naar Suriname emigreerde. Deze vrouw, met de naam Soerdie, en haar dochter overleefden vrij lang de grimmige omstandigheden op de plantage t’Vertrouwen, waar een groep van zeventien Indiase contractarbeiders te werk werd gesteld. In deze tijd was er een hoge sterfte van vrouwen, pasgeborenen en kinderen door exploitatie en onhygiënische omstandigheden op de plantages (H.E. Lamur, 2014). De gegevens over deze migrante met de naam Soerdie inspireerde de kunstenaar tot verder onderzoek. Zij vond in de KB ook andere zeldzame documenten uit de periode voor de afschaffing van de slavernij tot de overgang naar de Indiase contractarbeid in Suriname (1820-1873). Aan de hand van boeken, brieven en reisverslagen uit die tijd verbeeldt de kunstenaar met foto’s en video’s met performancekunst als ‘embodiment’ de vrouw Soerdie en haar mogelijke situaties op de plantage. Hiermee wil de kunstenaar vanuit vrouwelijk perspectief een ander narratief bieden op de koloniale geschiedenis. Het resultaat van deze zoektocht is de tentoonstelling Reciting Footsteps of a Female Migrant: Soerdie. Lewis vertelt: “In een proces van embodiment en de visuele zijde van documenten integreerde ik mijn lichaam met de omgeving van verval van (voormalige) plantagegronden in Suriname. Zelfportretten die ik maak in reactie op de bronnen en archieven in de bibliotheek zijn in lijn met ‘Critical Fabulations, oftewel ‘Kritische speculatie’ naar het concept van Saidiya Hartman; een manier om de getallen en schematische weergave van de geschiedenis te transformeren naar ontbrekende verhalen. Daarbij kritisch te kijken naar de feiten maar ook de menselijke emotie een plek te geven, ik verbeelde fragmenten van het leven van Soerdie.” Een visueel narratief met verstrengelde rituelen in Suriname Tijdens haar onderzoek van bijna drie jaar werkte zij op diverse plantagegronden in Suriname aan een fotoreeks waarmee zij met beeld verbinding maakt met de gegevens die zij vond in de KB. Naast de fotografische documentatie maakte Lewis korte videofragmenten waarin bepaalde rituelen werden uitgevoerd als helingsproces. Zij combineerde dit met ‘embodiment’ van haar lichaam in combinatie met de ontmoetingen met andere Surinamers op een plek die beladen is met de historische geschiedvorming. Wat is het verhaal van deze plekken in het huidige Suriname, hoe kunnen we verstrengelde verhalen tussen Afro-Surinaamse, inheemse en Hindostaanse individuen vertellen? Het blauwsel dat te zien is in een van de beelden in het KB-Atelier is gemaakt in Nieuw Amsterdam in samenwerking met beeldend kunstenaar Miguel Keerveld in Suriname en wordt veelal geassocieerd met de Afro-Surinaamse cultuur. Het beeld symboliseert het doorgeven van rituelen, Lewis is ook als baby gebaad met blauwsel door haar moeder en deze traditie zet zich voort met haar eigen dochter en is deel van zowel de inheemse als Hindostaanse cultuur. Opvallend is dat in de tijd dat Soerdie leefde er een grote geboortesterfte was naast de vele contractarbeidsters die jong stierven tijdens of na het bevallen van hun kind. Lewis maakte een sculptuur in de vorm van de place

**Disclosing Diaries** - This project consists of visual connections to the plantation ground by the documentation of historical narrations about the plantation Berg en Dal and several pages from missionary diaries (1862) describing the personal relationships and complaints of the enslaved after emancipation. Visual aspects of the documentary contain diverse elements of the artistic work of Sarojini Lewis such performance and embodiment of the rituals and stories which she made in collaboration with the main characters of the band Ravech: Chaver Stutgard, Reindell Stutgard, Adam Wakidin and Raydle Santjes. Their participation is set in the scenario of the plantation. Lewis creates a basis for an installation that will be in fusion with the metal music of Ravech and the performative actions of the band members on the plantation ground Berg en Dal. The activation of the pages of a diary and Sutterlin script is done through a combination with the Ravech band’s members' bodily engagement with the plantation ground and the sound recordings. Two of the band members are related to Berg en Dal by their name Stutgard, their genealogy is described in the dairies since 1824. Their uncle Stutgard together with Kaatje, Prof Lamur and Cynthia Mc Leod as well as several personas related to the plantation retell their observations. They engaged with their newly written songs that will be performed in an interdisciplinary set up and in between the documentary scenes.

Kruispunt Rotterdam

Datum: 03-09-2020 t/m 01-05-2027

Locatie: ROTTERDAM

https://www.wereldmuseum.nl/nl/zien-en-doen-in-het-wereldmuseum/tentoonstellingen/kruispunt-rotterdam/sarojini-lewis

Deze kunstenaar heeft nog geen toekenningen.