Hans Wilschut

fotografie - audiovisueel - film - video - archieven

Het stedelijk landschap wordt in mijn fotografische werk afwisselend gedefinieerd door verstilling, abstractie, reflectie en beweging. Lange tijd vermeed ik het maken van series, ik richtte mij op de foto als een op zichzelf staand werk. Door de jaren heen is daar verandering in gekomen. Met de groei van mijn oeuvre positioneer ik mijn werk vaker in projectvorm. Ik maak groot formaat foto’s die ik toon in tentoonstellingen. Ook maak ik archieven over langere tijd, hetgeen vorm krijgt in boeken. Daarnaast maak ik ook videowerken en recentelijk zelfs een film.

Als ik een algemeen etiket op mijn werk kon plakken dan zou ik deze betitelen als ‘archeologie avant la lettre’. Wat ik doe is een soort visueel afgraven. Ik leg het vluchtige leven vast door niet alleen de acteurs in dat grote toneelstuk te fotograferen en leg daarbij veel nadruk op het decor. Ik toon het leven door middel van de artefacten die erbij horen. Het is mijn grootste uitdaging de beelden zo te maken dat ze fungeren als key-moments van de tijd waarin ik leef.


Atlantis of Galicia, video, sound, 00:17:30:00 Min - Het Spaanse dorpje Aceredo verdween in 1992 onder water toen een Portugese waterkrachtcentrale het Alto Lindoso stuwmeer creëerde. De afgelopen jaren heeft een groot deel van Noord Spanje met enorme droogte te kampen en waardoor een deel van het dorpje deels weer boven water is komen te liggen. Nog vijf andere dorpen verdwenen destijds onder de watergrens ondanks de protesten van de inwoners. Het is niet de eerste keer dat de dorpjes weer uit het water steken. De aanhoudende droogte in dit normaal gesproken regenachtige gebied heeft het waterpeil doen zakken tot nog maar 15 procent van het gewoonlijke niveau. Volgens de burgemeester van het nabij gelegen dorp Lobios is de situatie een duidelijk gevolg van de klimaat veranderingen van de afgelopen jaren. Maar ook de geo-politieke situatie, waarbij Portugal zes nabij gelegen stuwdammen heeft afgesloten ten behoeven van irrigatie en stroom opwekking draagt niet bij aan de situatie.
Waterway, 2023, archival print/dibond/white frame/museum glass, 150-198 cm
Asphalt, 2023, archival print/dibond/white frame/museum glass, 120-150 cm
Aceredo, 2023, archival print/dibond/white frame/museum glass, 150-198 cm
Suez, video, sound, 01:17:01:01 Min - Het Suezkanaal is een van de belangrijkste verkeersaders van de wereldhandel en verbindt de Middellandse Zee met de Rode Zee. Een waterweg voor schepen om te passeren tussen Azië en het Midden-Oosten en Europa. Het kanaal scheidt Egypte van het Sinaï-schiereiland. In 1830 voerde ingenieur Linant de Bellefonds een onderzoek uit naar de water niveua's van Suez en bevestigde dat de Middellandse Zee en de Rode Zee op dezelfde hoogte lagen. Er zou een kanaal zonder sluizen kunnen worden aangelegd, waardoor de aanleg aanzienlijk eenvoudiger zou worden. De graafwerkzaamheden van het Suezkanaal begonnen begin 1859 op het noordelijkste punt van Port Said. Een naar schatting 1,5 miljoen mensen werkten gedurende 10 jaar aan het project. Velen van hen waren dwangarbeiders en er wordt aangenomen dat tienduizenden stierven tijdens het werken aan de Suez, door cholera en andere oorzaken. Het Suezkanaal heeft slechts één scheepvaartroute met passeergebieden in de Ballah-Bypass nabij El Qantara en in de grote Bittermeren. Op een typische dag passeren drie konvooien het kanaal, twee in zuidelijke richting en één in noordelijke richting. De passage duurt tot 16 uur bij een snelheid van ongeveer 8 knopen. De lage snelheid helpt erosie van de oevers door scheepsgolven te voorkomen. Vandaag de dag passeren gemiddeld bijna 50 schepen per dag het kanaal, goed voor zo'n 12% van de wereldhandel. Het is een cruciaal kanaal voor aardgas, het vervoeren van vracht en olie, waardoor zendingen vanuit het Midden-Oosten naar Europa kunnen komen. In 2021 kwam een gigantisch containerschip, de MV Ever Given, met een lengte van vier voetbalvelden, vast te zitten in het Egyptische Suezkanaal, waardoor een van 's werelds drukste handelsroutes werd geblokkeerd. Het schip kwam uit China en was op weg naar de Rotterdamse haven in Nederland. ongeveer tientallen schepen kwamen vast te zitten in de slipstream van de bulkcarrier, voor meerdere dagen wachtend op reddingsboten om het 400 meter lange schip te bevrijden, dat door harde wind uit koers was geslagen. De gevolgen voor de wereldeconomie waren gigantisch, aangezien er meer dan 400 schepen waren gepland te passeren. Er waren veertien sleepboten nodig om het schip weer vlot te trekken, en kranen aan de wal waren bezig om zand te verwijderen van de plek waar het schip vastzat in de zijkant van de kanaaloever. Nadat het schip weer vlot was getrokken, lag het drie maanden aan de ketting in de buurt van de kanaalstad Ismailia, terwijl er een compensatieovereenkomst werd gesloten tussen Egypte en de eigenaren van de Ever Given. Camera en geluid: Hans Wilschut Montage: Jeremy Broere, Hans Wilschut
The Extreme, São Paulo, 2023, archival print/dibond/white frame, museum glass, 150-255 cm
Refuge, São Paulo, 2020, archival print/dibond/white frame 2*130-174 cm (tweeluik)
Paraisópolis, São Paolo, 2020, archival print/dibond/white frame/museum glass, 150-198 cm - The work focuses on the contrast between São Paulo’s second largest favela, Paraisópolis, and a rich district, Morumbi. The inner borders of a megacity and the ambivalent relations between its simultaneously detached and connected areas are key subjects that Wilschut investigates throughout his oeuvre.
Context, São Paolo, 2019, archival print/dibond/white frame/museum glass, 150-200 cm - In the packed streets of São Paulo, even a giant can become lost. The Copan — a building so colossal it has its own postal index — paradoxically can never be seen, at least not in its entirety. This structure of curving concrete was brought to life by Oscar Niemeyer in 1966. Intended to be one of Brazil’s largest residential areas, it instead ended up as its largest squat. The former “ocupado” has gone through another transformation, back to its legal use today. Densely surrounded by other constructions, the building’s full shape can only be experienced in fragments. In Context, Hans Wilschut addresses the problematics of the city’s perception and planning, and highlights how distance and perspective play a role in it. The iconic Copan is destined to be perceived either in parts, or as a part: an architectural form amongst others.
The Individuals, São Paulo, 2019, archival print/dibond/white frame/museum glass, 200-150 cm - None of these thirteen swimming pools are the same. Every spot reveals something about its owner. A pool per apartment is an extreme luxury, especially considering that this residential building is located in the neighbourhood right next to the infamous Paraisópolis favela. A closer look at the image, however, disturbs the promise of upper-class bliss. Abandoned spots and rough concrete construction signal that the “luxury” world here is a troubled one. Individuals suggests that decay and brutality are not simply the qualities of overpopulated ghettos, rather, they might be the fabric of the entire society.