Art Office

Een transmediaal beeldverhaal is een verhaal dat zich ontvouwt via verschillende mediakanalen, analoog en digitaal, met afzonderlijke maar onderling verbonden verhaallijnen. Lezers kunnen daarmee zelf een totale verhaallijn construeren. Beeldmaker Gwen Stok, ingevoerd in analoge en digitale media, besloot een transmediaal beeldverhaal te willen maken rond de vraag ‘wat als de aarde zijn zwaartekracht verliest?’ Dit verlies van zoiets vanzelfsprekends zou letterlijk alles op losse schroeven zetten, een goede thematiek voor een transmediaal beeldverhaal dat geen begin of einde heeft, op papier dat je kunt uitklappen, vrouwen, omdraaien en in animatie waar je via AR kunt rondlopen om koers te bepalen. Bovendien koos ze dit filosofische thema als metafoor voor de tijd waarin we nu leven, een tijdperk van grote (klimaat)veranderingen waarin vanzelfsprekendheden verschuiven. Want zoals Einstein zei: “The gravity is the first thing which you don't think”.

Stok werkte de afgelopen jaren aan tekeningen, schilderijen, stripverhalen en publiceerde de beeldroman ‘De genezing van de krekel’. Het waren zware expressieve werken van haar innerlijke belevingswereld. Daarom wilde ze nu werken aan een project met een naar buiten gerichte blik, naar ‘observaties van mijn omgeving, de verhalen die ik zie in de wereld’, en zonder zwaarte. Letterlijk. De O&O-commissie heeft veel waardering voor de kwaliteit van Stoks tekeningen en vond de metafoor van gewichtloosheid goed gevonden, een fundament voor een vernieuwende aanpak.

Het plan was om ruim vijf maanden het concept uit te diepen en technieken te onderzoeken: hoe maak je een leesbaar non-lineair verhaal waarin losse elementen toch een onderlinge interactie hebben? Het papieren traject leidde haar naar vouwvormen als ware het een ontbonden boek, waarbij de rode draad is verdwenen. Digitaal vond ze een Augmented Reality platform met gameplay als brug tussen papier en digitaal: bij sommige tekeningen zie je de digitale exponent tot leven komen als je de app Artivive downloadt en erop richt. Ze gaf het de titel ‘Memoir of a Jellyfish’. Mensen leggen verstreken tijd vast via herinneringen, maar bij het leven in gewichtloosheid legt ook het lichaam dit vast, door te verslappen en door een veranderend besef van het lichaam, als een fysieke transformatie van mens naar kwal. En kwallen kunnen in stressvolle situaties devolueren naar een jongere zelf en zo langer doorleven. Memoir of a Jellyfish is geen lineair verhaal, maar flarden herinneringen, met een conceptuele rijkdom die voor Stok een proloog is voor nieuw werk in de toekomst.