Gwen maakt kunst installaties, cureerdt exposites en creëert zintuigelijke ervaringen. In haar artistieke praktijken vertaald ze verhalen in interactieve en zintuigelijke ruimtes. Het publiek kan het kunstwerk intuïtief verkennen en een eigen betekenis creëren. Over het afgelopen decennium heeft ze als gast curator de expositie “Interplay Under Construction” neergezet voor London College of Communication, gast colleges gegeven voor de University of the Arts London, een meeslepende installatie gecreëerd voor LVMH (Moët Hennessy – Louis Vuitton) en heeft meegewerkt aan het expositie ontwerp bij het Stedelijk Museum Breda. Gwen heeft ook de open oproep gewonnen bij het Van Gogh Museum Amsterdam om haar hedendaagse kunst installatie te exposeren in het museum.
Sanctuary of Serenity - “Sanctuary of Serenity” is een site-specific installatiekunstwerk dat een contemplatieve ruimte creëert, terwijl tegelijkertijd geëxperimenteerd wordt met een potentieel alternatief gebruik van leegstaande kerken in de City of London. Het project reageert, in een hedendaagse interpretatie, op de vraag om leegstaande kerken in Londen’s financiële district te revitaliseren met het doel om hernieuwde waardering voor deze kerken te creëren.
Participanten maken een afspraak met zichzelf om deel te nemen aan een theeceremonie, waarin de bezoeker uitgenodigd wordt om de installatie en de ceremonie te ontdekken. De bezoeker heeft de mogelijkheid om een eigen theemelange samen te stellen, afhankelijk van hun behoeftes en wensen. Dit proces moedigt participanten aan om een moment voor zelfreflectie te nemen en een therapeutisch en ontspannend effect op de geest te ervaren. Na dit proces wordt de participant aangemoedigd om een ansichtkaart naar zichzelf te schrijven (samen met de eigen theemelange) om in de toekomst het moment in de “Sanctuary of Serenity” te herleven.
Sense of Place - “Sense of Place” is een intuïtieve en interactieve kunstinstallatie waarin toeschouwers verwonderd kunnen worden. In de installatie worden bezoekers ondergedompeld in een biophylische wereld middels een zintuigelijke ervaring. Door elementen op te nemen zoals nevelend water, audio, een frisse bries en een moment van stilte verkent Gwen de ecocentrische benadering in de antropogene eeuw.
Deze diverse elementen creëren een totale ervaring in de ruimte. In de kunstinstallatie speelt de intuïtie van de mens een sleutelrol. Intuïtie is een van de hoogste toepassingen van onze geest. De intuïtie is het meest actief als de mens in de natuur is. Ze geeft ons de mogelijkheid om ruimte te geven aan emoties, gedachtes en om terug te keren naar onszelf. Tegelijkertijd geeft de natuur ons het gevoel dat we onderdeel zijn van een groter geheel. In de installatie zijn elementen uit de natuur tot een abstract minimum gebracht. Verder vormt het werk een subtiele kritiek op de vervreemdende werkwijze waarmee kunstenaars natuurlijke elementen uit landschappen halen en verwerken in tentoonstellingen. De installatie in combinatie met de menselijke psyche zorgt voor een verfrissende, levendige en energieke ervaring waarin de bezoeker de mogelijkheid krijgt om de omgeving met alle zintuigen te ontdekken. De directe menselijke betrokkenheid en participatie in de installatie maakt het individu, in plaats van enkel toeschouwer, onderdeel van de installatie, door tussen mens en essentiële onderdelen van de natuur een wisselwerking te creëren. Kort gezegd neemt "Sense of Place” de bezoekers mee op een reis van zintuigelijke verwondering.
Future Geology - Het project ‘Future Geology” richt zich op de simulatie van de menselijke effecten op de aardkorst. In de antropogene eeuw hebben menselijke activiteiten een globale impact op de aarde. De mensheid is de natuurlijke bronnen aan het uitputten en de aardbodem aan het vervuilen. In gesteente is het verhaal te lezen van ons rusteloze bestaan. We zijn nu op een punt aangekomen waar we de complexe patronen van interactie tussen mens en aarde kunnen begrijpen en het karakter van de door mensen veroorzaakte veranderingen door middel van diepgaand geologisch onderzoek kunnen analyseren.
Deze toekomstige gesteentes zijn gemaakt van kunstmatige materialen zoals chemisch hars, plastic, textiel, gips en glasvezel. Sinds milieuproblemen een prioriteit worden door de industriële wereldwijde transformaties, dragen we allemaal bij aan het veranderende landschap en de deformatie van de planeet. Onze stortplaatsen en oceanen nemen ons kunstmatige afval op en Gwen is gemotiveerd om te laten zien dat deze nieuwe samenstelling van de bodem gebruikt kan worden voor esthetische en design doeleinden en ook als een manier om te recyclen.
Met deze serie mineralen en edelstenen van de toekomst benadrukt Gwen de door de mens aangebrachte verandering van de natuur. Deze speculatieve sculpturen en gesteentes benadrukken het product van onze hedendaagse aarde en hoe dit nieuwe materiaal zou kunnen functioneren als een nieuwe bron. Deze dwarsdoorsnede bevat toekomstige mineralen en is ontstaan vanuit een trend forecast voor het gebruik van deze toekomstige materialen.
Dit is een project gestart tijdens mijn opleiding aan de Willem de Kooning Academie. Afgelopen jaar heb ik een artist in residency gedaan in Spanje (Joya; Art and the Environment). Tijdens deze residency van twee weken heb ik onderzoek gedaan en ben ik begonnen aan een serie sculpturen als vervolg op deze serie van gesteentes. Graag zou ik naar aanleiding van mijn onderzoek een serie sculpturen realiseren en een nieuwe kunstinstallatie creëren.
Being Unpolished - In de tentoonstelling 'When I Give, I Give Myself' reageren 23 hedendaagse kunstenaars op brieven van Van Gogh. In een open call werden kunstenaars in opleiding uitgenodigd om een voorstel in te dienen voor een kunstwerk dat hun eigen antwoord op een brieffragment van Van Gogh presenteert. Van ruim 70 aanmeldingen selecteerde de jury “Being Unpolished” van Gwen van den Bout als het winnende kunstwerk.
Haar installatiekunstwerk Being Unpolished is een directe reactie op een passage uit een brief die Vincent van Gogh in 1882 aan zijn broer Theo schreef. Hij beschrijft hierin wat het kunstenaarschap voor hem betekent:
“Mauve neemt het mij kwalijk dat ik gezegd heb, ik ben kunstenaar – ’t welk ik niet terug neem omdat het van zelf spreekt dat dat woord in zich sluit de beteekenis van altijd zoeken zonder ooit volmaakt te vinden. Het is juist het tegenovergestelde van te zeggen “ik weet het al, ik heb het al gevonden”. Dat woord beteekent voor zoover ik weet “ik zoek, ik jaag er naar, ik ben er met mijn hart bij.”
Het installatiekunstwerk van Gwen toont het continue proces van verandering bij gesteente in de natuur als metafoor voor de ontwikkeling van de kunstenaar.
A Place To Shelter - Voor het Amsterdam Light Festival Gwen was met haar concept “A place to shelter” een finalist voor 2016/2017.
“ A Place to Shelter” is een lichtinstallatiekunstwerk dat refereert naar thuis, de huiselijke ruimte en hoe de stedelijke omgeving eruit zou kunnen zien. Het concept doelt op het verrijken van milieu en maatschappelijk discours door het onderzoeken van het kruispunt van twee lichamen van ethisch denken gerelateerd aan het concept van zorg, vertrouwdheid en plaats. Thuis is een centraal element in onze socialisatie in de wereld. Het huis is ook een plek voor sociale processen. Wat creëert het gevoel van je thuis voelen? En hoe minimalistisch kan een huis zijn om een huiselijk gevoel te kunnen creëren?
Dit abstracte en skeletachtige ontwerp maakt het kunstwerk transparant en toegankelijk voor iedereen. De licht draden bouwen een plaats voor poëtische inwoners om een droomachtige plek te creëren die reflectie mogelijk maakt. Op deze wijze kan elke voorbijganger een inwoner zijn van dit publieke huis. Bezoekers kunnen een huiselijk gevoel ervaren of een meer afstandelijke benadering hebben. Dit maakt dat de voorbijganger een transformatie kan ondergaan in het kunstwerk.
Interplay Under Constructie - “Interplay Under Construction” is een interactieve expositie waarin bezoekers uitgenodigd worden om te onderzoeken en te ervaren hoe de universiteit van de toekomst zou kunnen samenwerken, innoveren, theoretiseren en zou kunnen voorzien in nieuwe leeromgevingen en lesmethodes. Kunstwerken en projecten door alumni, werknemers en studenten worden gepresenteerd om de innovatie in lesmethodes en leerpraktijken te laten zien. De expositie stelt vragen aan bezoekers en nodigt op een speelse manier uit om te antwoorden. Door deel te nemen aan een interactieve en multi-zintuigelijke ervaring hebben de tentoonstellingsstukken de intentie om nieuwe ideeën voor samenwerken, lesgeven en leren te construeren.
De mind-map muur “Frame of Mind” is een co-creation van de “Learning & Teaching” team van London College of Communication over collaboratieve leerpraktijken. Het onderzoekt de vier pilaren van de universiteit:
- Innovatie in collaboratieve leerpraktijken
- Meervoudige ruimtes voor leren en ontleren
- Inclusieve en diverse leerpraktijken
- Theoretiseren van collaboratieve leerpraktijken
Bezoekers worden uitgenodigd om samen te werken en hun gedachtes toe te voegen aan de muur middels markers en post-its. Naast mijn rol als gastcurator heb ik later ook de opdracht gekregen om twee nieuwe werken te maken als toevoeging aan de expositie. Dit heeft geresulteerd in een geur sculptuur “Who nose…?” En het bordspel “Game Over”. “Who nose…?” gaat in op het feit dat we veel informatie verzamelen middels ons geurzintuig en bevraagt wat de rol van geur in educatie zou kunnen zijn. Het bordspel “Game Over”presenteert een tweeledig schaakspel. De normale reactie en interactie van de bezoekers met het spel wordt hardhandig onderbroken als ermee gespeeld wordt. Relationele esthetiek is een sleutelfactor in dit werk. De bezoekers worden uitgenodigd om het onbekende te ondergaan en samen een nieuwe manier van schaken te ontdekken - om te ontleren en op die wijze een nieuwe vaardigheid te leren.
Who Nose…? - Vanaf onze kindertijd is geur een essentieel ervaring om te leren, herinneren en informatie te verzamelen. Dus waar is geur in onze universiteiten en huidige leeromgeving en lesmethodes? “Who Nose…?” Is een specifiek ontwikkelde geursculptuur voor de expositie “Interplay Under Construction” in een poging om de geur voor leren en lesgeven te vangen. De geur belichaamt petit grain, citroen en neroli om concentratie te stimuleren als ook vetiver, patchouli en tuberoso om een contrasterende geur te creëren die meerdere lagen van verheffende noten in de geur bevat. “Who Nose…?” bevraagt hoe we informatie verzamelen middels dit zintuig en hoe dit belangrijke (en vaak onderbenutte) middel geïntegreerd zou kunnen worden in onze toekomstige educatie. Dit werk geeft, vrij letterlijk, een nieuwe betekenis aan de neus in de boeken steken.
The Sacred Water of Ganges - “The Sacred Water of Ganges” onderzoekt de verhalen van de rivier de Ganges en het culturele erfgoed van de vuurceremonies die plaatsvinden aan de oever. Het idee voor deze kunstinstallatie is het resultaat van mijn reis door India van twee maanden waarbij ik van de start van de Ganges naar het punt ben gereisd waar de rivier oplost in de zee. Ze is een 2500KM lange levende entiteit die 400 miljoen mensen ondersteunt. Ganges water staat bekend om zijn helende en genezende krachten en heeft het vermogen om zonden eraf te wassen. Voor dit project onderzoek ik de intersectie van de wetenschap en spiritualiteit rondom Ma Ganga en hoe dit zich manifesteert in het ritueel van de vuurceremonie.
Volgens de hindoeïstische religie liet Lord Shiva via zijn lokken water op de aarde vallen. Die druppels water creëerden de rivier en de godin Ganges. Het concept van de rivier’s helende krachten is gerelateerd aan bacteriofagen (welke bacteriën eten). De opgeloste zuurstofinhoud maakt het een gezonde en helende rivier die in staat is om haarzelf te genezen.
De vuurceremonie draait om de rivier en is een heilig ritueel dat dateert uit de dageraad van de Indiase beschaving. Vuur wordt gebruikt om deze wereld te verbinden met de spirituele wereld. Vuur staat gelijk aan licht, staat gelijk aan de mensheid. Klokken luiden in de tempels aan de oevers en bootjes gemaakt van bladeren, gevuld met rozenblaadjes, wierook en kaarsjes worden in het water geplaatst terwijl gebeden gezongen worden. Bij vuurceremonies wordt de vlam geofferd aan de godin Ganges. Vuurceremonies zijn een dagelijks ritueel in de hindoeïstische cultuur.
Dit installatiekunstwerk omvat een videokunstwerk dat de reis van het begin van de Ganges en de vuurceremonies die zich onderweg voordoen laat zien. Glazen vazen bevatten het helende water verzameld op de verschillende heilige plekken van mijn reis. De soundscape belichaamt de kunstinstallatie met mantras, gebeden en verzamelde geluiden van mijn reis. De geur maakt het werk af en sluit aan op alle aspecten van het ritueel.
Aansluitend bij de huidige coronasituatie krijgt dit kunstwerk een extra gelaagdheid, omdat de gehele mensheid terug geroepen wordt en pas op de plaats moet doen. Terug naar de kern en naar wat fundamenteel is aan het leven. Dit project gaat in op het water van de rivier de Ganges, maar tegelijkertijd stipt het ook aan dat in feite al het water op aarde heilig zou moeten zijn, omdat het fundamenteel is voor ons bestaan.
