His artistic practice consists of creating experiences in which the basic relationship between subject and object or nature and technology are questioned. His goal is to give the other, non-human, non-living things a last breath expressing the object's distinct character, bridging the inner worlds of things and humans. He does this by morphing things into actors, shaping them into personalities with windshield washer motors.
A Breather (2024) - Breather is een kinetische sculptuur gecreëerd met behulp van een boom, die de vorm en beweging van een boom imiteert. Met zijn omgekeerde lichaam en takken die zich uitstrekken en samentrekken, beoogt het kunstwerk de verbinding te versterken die mensen hebben met bomen: ademhaling. Een lineaire actuator, afkomstig van een oud ziekenhuisbed, is gebruikt om de sculptuur in beweging te brengen en de boom kunstmatig tot leven te brengen in een ziekenhuisomgeving.
Dit sculptuur is geproduceerd in samenwerking met Gökay Atabek (beeldend kunstenaar) en wordt permanent vertoond bij het IJsselland Ziekenhuis in Capelle a/d IJssel.
Safe Space (2023) - Safe Space is een kinetisch sculptuur van een ademende tent. De tentstokken bewegen met lineaire actuators, de stof uitrekt en ontstpant. De tent lijkt te ademen en wordt een actieve deelnemer aan de omgeving.
Dit werk is gemaakt in samenwerking met Wolf Engelen (beeldend kunstenaar).
Dit werk is gemaakt in samenwerking
Talking Trash (2023) - Talking Trash is een installatie die een rumoerige stem geeft aan dertien prullenbakken. Wanneer we iets weggooien, lijkt het op een intuïtief niveau te verdwijnen. Op deze manier, functioneren prullenbakken als een soort zwarte gaten voor ons. Deze installatie onderzoekt hoe een stem gegeven kan worden aan deze verdwijnplekken, en maakt ze actieve deelnemers het schouwspel dat zich in hun geklepper ontvouwt.
Het stuk is geschreven in samenwerking met Jonas Callebert (animator).
Unconventional Self (2022) - Unconventional Self is een mixed-media installatie waarin je ervaart hoe het is om een stoel te zijn. Door telepresentie technologie te gebruiken, ontwikkeld in samenwerking met Charl Linssen (computationele neurowetenschapper), kan deelnemer een klapstoel belichamen, die transformeert in een robotisch lichaam. Door een choreografisch script te volgen, leer je hoe je nieuwe lichaam werkt, neem je het perspectief van de stoel aan en ontdek je nieuwe mogelijkheden, kwetsbaarheden en verlangens.
Het script is geschreven in samenwerking met Marta Wörner (choreografe).
Dit project is geproduceerd met steun van V2_ Lab for Unstable Media.
Tuning In (2022) - Tuning In is een stereo geluidscompositie geschreven voor prullenbakken in samenwerking met Luke Deane. Contactspeakers zijn bevestigd aan de onderkant van de emmers, waardoor hun materialiteit aan het licht gebracht wordt. De speakers produceren trillingen die resoneren met de bakken. Wanneer de kleppen bewegen, verandert het geluid, dat vorm geeft aan de interferentie patronen die tussen de twee ontstaan.
Pondering the Knuckles (2021) - Pondering the Knuckles is een installatie die twee takken met elkaar in dialoog laat zien. De sculpturen zijn geanimeerd met ruitenwissermotoren en oud ijzer, waardoor ze een mechanisch idee van leven krijgen. De installatie creëert een subtiele relatie tussen deze ledemaat-achtige karakters door hun overpeinzende bewegingen.
De beweging van deze entiteiten is geprogrammeerd door Perlin noise te gebruiken, waardoor ze een bepaalde spontaniteit en autonomie lijken te krijgen. Wanneer ze lang genoeg alleen worden gelaten, beginnen ze door de ruimte heen te bewegen en patronen op de vloer te creëeren, waardoor de grond een soort canvas wordt van hun verleden.
Life Coaching for the Inanimate (2020) - Life Coaching for the Inanimate is een theaterstuk waarin weggegooide objecten omgevormd zijn tot levende karakters. Deze drukken met met beweging en postuur hun unieke persoonlijkheden uit. Zo staan in dit werk op straat gevonden stoelen, bezems, een strijkplank en een hark centraal in een non-verbaal verhaal, dat zich ontvouwt in een nauwkeurig georchestreerde choreografie. In deze scènes laten de objecten verschillende emoties zien, zoals verlangen, agressie en onvermogen.
Bumping Into Memories (2020) - Bumping Into Memories is een sculptuur gemaakt van een gevonden matras, oud ijzer en een ruitenwissermotor. De sculptuur slaat tegen de muur met tussenpozen, waarmee het gebaren creëert die associëren met frustratie en de liefde bedrijven. Het werk begin bij de vraag: "Wat gebeurt er als een matras opeens bewust wordt?" Door het matras een bewustzijn en autonomie toe te dichten, speculeert het sculptuur over de stille verhalen in onze alledaagse omgeving.
Branches with a Face (2019) - Branches with a face is een kinetisch sculptuur gemaakt van takken, oud ijzer, bakstenen en een industriële motor. Delen van een boom zijn getransformeerd in een antropomorf wezen, die daarmee de vorm en beweging krijgt van een hulpeloos menselijk lichaam. Volgens Immanuel Levinas heeft het gezicht de kracht om de totaliteit van iemands ervaringswereld binnen te dringen. Wanneer de blik van een ander iemand's ervaring binnendringt, ontstaat er een diep gevoel van plicht. Door takken een gezicht te geven, probeert het sculptuur dit gevoel van empathie te ontwaken in de toeschouwer.
