Art Office

Decennia lang domineerde het Chinees-Indische restaurant het culinaire landschap van Nederland. Chinese en Indische gerechten werden aangepast aan de smaakvoorkeur van de Nederlander, zodat een keuken ontstond die drie culturen verenigde. De laatste jaren sluiten veel van deze zaken. De concurrentie groeit en veel restauranthouders gaan met pensioen. Dit motiveerde Benjamin Li om deze restauranthouders te gaan portretteren. Maar ook was zijn plan een reactie op negatieve stereotypen. “De uitspraak "Nr. 39 met Rijst" van Gordon uit 2013 en het Coronalied (2020) van Lex Gaarthuis stigmatiseren de Chinese restaurantgemeenschap naar mijn mening. Het laat op een pijnlijke manier zien hoe er naar Chinezen gekeken wordt.” Daarnaast zijn er meer complexe voorbeelden te noemen waarin stigma’s bedekt maar net zo pijnlijk worden uitgedragen. Nadat Covid-19 in China uitbrak werden Aziaten over heel de wereld verbaal en fysiek aangevallen. In deze spiraal van negativiteit is zijn plan een positief eerbetoon aan een erfgoed en een kwetsbare gemeenschap waar hij zich mee verbonden voelt: zijn ouders hadden in de jaren negentig een afhaalrestaurant.

Identiteit, positionering, culturele verhoudingen en gevoel van thuis zijn terugkerende thema’s in het werk van Li. Aan de Willem de Kooning Academie studeerde hij fotografie en aan het Piet Zwart Institute media design en communicatie. Hij exposeerde in musea en bij plekken als V2_, Roodkapje, Garage Rotterdam en Showroom Mama. Zijn studie naar Chinees-Indische restaurants begon hij al eerder en wil hij in deze fase uitbreiden. De O&O-commissie was overtuigd van de persoonlijke urgentie in de aanvraag, ziet de noodzaak van bewustwording in en heeft vertrouwen in de inhoudelijke en visuele vertaalslagen die hij voor ogen heeft.

Li begon bij de restaurants die hij kende en waar hij goede herinneringen aan had, om daar visuele impressies an te maken en gesprekken te voeren over de keuken, de gerechten, heden en verleden. Die gesprekken waarin hij de ruimte geeft aan de betrokkenen voor hun ideeën en ervaringen, ziet hij als een ontbrekend puzzelstukje in zijn onderzoek. Hij moet dit nu doen zegt hij, voordat nog meer restaurants verdwijnen. Met zijn onderzoek geeft hij een stem aan de mensen achter het restaurant. Eén van de mensen met wie hij hierin samenwerkt is zijn vader, om ook diens ervaring en ideeën recht te doen in een nog nader te bepalen vorm.