In het essayistische filmonderzoek De Zee is Zwart duikt filmmaakster Marina Meijer in een metaforische Zwarte Zee en het verborgen verleden van haar Russische grootmoeder. Graag zou de kunstenaar willen afreizen naar Soechoemi, de geboorteplek van haar oma en hoofdstad van de separatistische republiek Abchazië. Nu dit in verband met gesloten grenzen niet mogelijk is, vraagt ze zich af hoe zij een film kan maken over een plek die voor haar onbereikbaar is geworden. Haar eerdere films spelen zich altijd op één plek af, een afgebakende microkosmos zoals een schip op de Noordzee of een Rotterdams transformatiecentrum. Nu loopt zij dus niet alleen tegen politieke, maar ook persoonlijke grenzen aan. De Zee is Zwart wordt haar eerste film waarin het verleden een essentiële rol speelt. Daarmee vormt dit project voor Meijer een extra verdiepingsslag. Hoe kan zij het verleden van haar grootmoeder met film tot leven wekken, en het politieke en persoonlijke verleden verbinden met het heden?