Sasha Herman werkte tijdens het filmfestival Pluk de Nacht in Amsterdam tien dagen lang aan zijn animatieproject ‘Broadcasts’. Struinend over het terrein ontmoette hij festivalmedewerkers en -bezoekers die hij vroeg om kort te vertellen over wat hen op dat moment bezighield, terwijl Herman hen filmde. Het leverde een aantal zeer gevarieerde verhalen op, van een festivalvrijwilliger die verkondigde dat film dood is tot een vrouw die klaagde dat ze werd geterroriseerd door haar nieuwe kat. Deze filmopnames vormden de basis voor animaties met kartonnen gezichten, waarbij elke uitgesproken lettergreep door Herman werd geanimeerd door kartonnen gezichten te fotograferen met telkens een andere mond. Daarna speelde hij de foto’s achter elkaar af met de opnames als ‘soundtrack’, zodat de gezichten begonnen te praten. Aan het einde van elke dag werd een gemonteerde versie van de animatie vertoont op het grote scherm voor aanvang van de hoofdfilm.