Art Office

Aangezien mogelijk alle talen en tekensystemen na verloop van tijd onontcijferbaar worden - een probleem waarmee wetenschappers worden geconfronteerd bij hoe hoogradioactief afval voor 100.000 jaar moet worden opgeslagen – vraagt Antye Guenther zich af of er andere manieren zijn om informatie in te schrijven, manieren die niet op taal zijn gebaseerd. Ze denkt daarbij aan scheikundige codes, wat ze wil onderzoeken met de glazuur van keramiek, een materiaal dat al sinds de oudheid de tand des tijds goed doorstaat – denk aan kleitabletten. “Wat zou het betekenen om code te genereren binnen de chemische structuur van keramisch glazuur, aangezien keramiek reeds is getest als materiaal voor deze opberging? En wat als glazuur dus niet alleen zou dienen voor het verzegelen en versieren van vaten, maar ook als opnamemateriaal om informatie op te slaan?” Ze schreef een voorstel om tijdens een artist-in-residency bij het EKWC te onderzoeken of glazuurtechnieken te gebruiken zijn als toekomstbestendige gegevensopslag. Het bevraagt en bespot de obsessie van het high-tech kapitalisme met de toekomst, toekomstvoorspellingen en onze ijdelheid om 'eeuwig te willen leven'.

Guenther studeerde in Leipzig en Karlsruhe en was een resident bij de Jan van Eyck Academie in Maastricht. Ze was als onderzoekskunstenaar verbonden aan a.pass, kreeg het Mingler Scholarship for Art and Science en won de eerste Art and Environment Award van de Kummer-Vanotti Stiftung voor een keramisch project in de Rijn. Ze exposeerde bij onder andere de Pinakothek der Moderne, A Tale of a Tub, Kunsthalle Rostock en bij de Science Galleries in Londen en Rotterdam. De O&O-commissie vond haar nieuwe plan een realistische en goed doordachte aanvraag met inspirerend beeldmateriaal en goede referenties, een mooi speculatief onderzoek.

Glazuren is een veeleisend vakgebied dat uitzonderlijke chemische kennis vereist voor wie meer wil dan voorgefabriceerde, industriële glazuren. Guenther vond kristalglazuur altijd een beetje sci fi, als het resultaat van een (buitenaards) groeiproces van niet-biologische materie, en in de bijna ondenkbare tijdschaal van 100.000 jaar in de toekomst zal het duidelijke onderscheid tussen wetenschappelijke extrapolatie en sci-fi speculaties verdwenen zijn. Met de glazuurexpert van EKWC ging ze vanaf oktober 2021 zelf recepten ontwikkelen en manieren vinden om informatie te coderen in de chemische structuren en de fysisch-chemische processen van glazuren en bakken. “Binnen het eerste hoofdstuk in het EKWC heb ik het triaxiale mengsel onderzocht in combinatie met verschillende basisrecepten en veranderende oxide-uitgangspunten om verschillende proefseries te creëren, terwijl ik tegelijkertijd de betovering door de gewonnen diepten en kleurschakeringen volledig tot me door liet dringen.” Dit nieuwe werk wil ze opnemen in performances, gesprekken en een tentoonstelling.