De stille tijd van corona zette Anne Wenzel ertoe aan om werk te maken van een plan dat al langer in haar hoofd zat: een studie naar Francis Bacon, naar hoe zijn schilderijen te vertalen in driedimensionale keramische beelden. In eerste instantie legde ze de nadruk op de mensfiguur en merkte dat Bacons schijnbaar abstracte vleesmassa’s, mensfiguren, die in eerste instantie slechts penseelstrepen lijken, toch anatomisch accuraat zijn. Het boeide haar ook wegens de balans tussen abstractie en figuratie waar ze voortdurend mee bezig is. Bovendien voegde ze in haar werk steeds meer architectonische, ruimtelijke elementen toe. “Alhoewel Bacon uiteraard schilderde, beschouw ik zijn werk vooral als driedimensionale installaties. Mensfiguren, vleesmassa’s die in geabstraheerde ruimtes in elkaar verwrongen zijn. Hoe verhouden zij zich tot elkaar? Hoe komen zij op een logische manier bij elkaar? Waar zit de grens?” De antwoorden zou ze gaan zoeken in glazuren, compositie, in de relatie tussen massa en leegte. Dit om “een vormentaal te ontwikkelen als basis voor toekomstige nieuwe, monumentale autonome installaties.”

Wenzel kreeg verschillende prijzen voor haar oeuvre dat vertegenwoordigd is in museale collecties zoals Boijmans Van Beuningen, het S.M.A.K. in Gent, het Princessehof in Leeuwarden. Haar vaak monumentale sculpturen zijn te vinden in de openbare ruimte van Den Bosch, Barendrecht, Maastricht, als fontein bij de Rechtbank Zwolle, en ze ontwerpt het Razziamonument in Rotterdam. De O&O-commissie vond de spanning van de architectonische ruimte een interessant onderzoeksgebied in dit mooie voorstel met zijn bijzondere beeldende referenties en dat de kunstenaar ongetwijfeld veel inzichten kon gaan geven.

Uiteindelijk ging Wenzel in twaalf maanden twaalf keramische beelden maken. Het voelde voor haar als een gedurfd project door de ambiguïteit ervan: zijn het kopieën of autonome beelden? “Ieder schilderij dat ik als uitgangspunt koos, moest iets hebben waarvan ik nog niet wist, hoe ik het überhaupt kon vertalen naar 3D. Tenslotte leer je pas iets als je nieuwe stappen gaat zetten, grenzen gaat verleggen.” Daarin leerde ze nieuwe kleuren, materialen en vormen, zelfs nieuwe manieren om problemen op te lossen. Uiteindelijk de belangrijkste uitkomsten van het onderzoek zijn niet deze kleine beelden maar de nieuwe gedachten die eruit ontstaan zijn. Die heeft ze gebundeld in een publicatie, met teksten van Sacha Bronwasser en Richard Leydier en presenteerde dat met de beelden bij Galerie Akinci in Amsterdam. Het boek is te koop bij TENT.