Als reactie op deze tijd waarin privacy niet meer lijkt te bestaan, raakte Vincent Ceraudo geïnteresseerd in dromen. Dromen die we zelf nauwelijks onthouden, zijn het laatste nog private domein al wordt ook dit door hersentechnologie in kaart gebracht, stelt hij niet zonder gevoel voor activisme. Hij wilde een installatie gaan bouwen, als “een poëtische reis die de politiek van slaap en dromen verkent als een van de laatste toevluchtsoorden tegen de inmenging van het kapitalisme in de menselijke geest.” Met dit zelf droomachtige maar vooral anti-kapitalistische totaalkunstwerk wilde hij toeschouwers leiden naar wetenschappelijke plaatsen die denkprocessen en dromen bestuderen – via virtual reality, filmbeelden, geluid, tekst, objecten. “Kunnen we onze dromen beheersen? Hoe verandert onze digitale bestaan onze manier van communiceren? Wat is er telepathisch mogelijk?”

Ceraudo studeerde in de VS en in Amsterdam aan de Ateliers. Met video, film en installatie verhaalt hij over de relatie tussen menselijk bewustzijn en technologie, ruimte, tijd, geheugen, en de constructie van realiteit en fictie. Hij exposeerde de laatste jaren bij onder meer AVL Mundo in Rotterdam en FRAC in Marseille en werd genomineerd voor prijzen in Italië en Frankrijk. De O&O-commissie vond het een interessant en goed doordacht voorstel van een kunstenaar met een overtuigende praktijk en wiens duidelijke eigen stem hierin doorklinkt.

In totaal trok Ceraudo een jaar uit voor dit plan, dat hem bracht naar Parijs, Kyoto en Nijmegen. Droomverslagen zijn onbetrouwbaar, leerde hij al gauw in zijn onderzoek waarin hij besloot zich te verdiepen in vooral lucide dromen. Hij sprak neurologen en andere specialisten en las zich in, en ontmoette en filmde verschillende lucide dromers. Deze beelden combineerde hij met archiefmateriaal uit het National Scientific Research Center in Parijs zowel als het Centre ornithologique d'île de France aldaar. De VR- en videobeelden voor in de installatie tonen een lab waar dromen gelezen en bestudeerd worden, wat hij op poëtische wijze combineert met beelden van vogels, die tijdens de trek dagen zonder slaap kunnen. Het narratief voor zijn installatie baseerde hij op Jonathan Crary’s boek ‘The capitalism at the end of sleep’, naast de verhalen van de lucide dromen die soms abstract kalm zijn en soms zeer hyperrealistisch. Dit alles wilde hij gaan verenigen in een installatie om te tonen bij Marian Van Zijll Langhout Gallery en Nitja Contemporary Art Center in Noorwegen.