Art Office

In 2020 belandde de wereld in veel opzichten in een wachtstand. Lockdowns werden afgekondigd en het was ongewis hoe de mensheid straks het leven weer zou kunnen oppakken. In die tijd ging Larisa David een onderzoeksplan schrijven over wachten. Het was een plan om middels gesprekken, textiel en geluid te kijken naar verwantschap en staten van wachten. Het project opent een ruimte voor solidariteit in een tijd van vele onzekerheden, door kennis te delen met andere kunstenaars en denkers. Wachten wordt in dit project niet gezien als een passieve toestand, maar eerder als een actieve plaats, waar geschiedenissen van wachten kunnen worden verkend en van waaruit de toekomst vanuit verschillende perspectieven kan worden gedacht. Het project onderzoekt geleefde ervaringen, belichaamde praktijken en performativiteit.

Zodoende schreef ze een tweedelig plan: het uitvoeren van gesprekken met andere kunstenaars, en met textiel een installatie maken die deze thematiek in een letterlijke ruimte voelbaar maakt. David werkt doorgaans met performance, textiel, installaties en scripts over machtsrelaties. Dit mengt ze met subjectieve narratieven en elementen uit haar eigen omgeving, politieke statements, gebaren, emoties. Ze studeerde aan het Piet Zwart Institute en haar werk was te zien in het Stedelijk Museum Amsterdam, De Appel, Charlotte Street Foundation, Nationaal Museum van Hedendaagse Kunst Boekarest, Museum van Moderne en Hedendaagse Kunst Rijeka. De O&O-commissie vond het een goed beschreven verbinding van techniek en inhoud en ze vond het gegeven van tijd en wachten een mooi gekozen thema voor dit tijdsgewricht.

Hoe verschillend de associaties met wachten zijn, bleek uit de gesprekken met kunstenaars waar David haar onderzoek mee begon. Het varieerde van wachten op een huis, het Oost-Europese wachten, in een rij staan, dating, tot meer fundamenteel het houden van hoop. De gesprekken nam ze op en zette die online. Vervolgens schreef ze een script met autobiografische en fictieve elementen, over het leven en de toekomst. Vanwege het persoonlijke karakter van de gesprekken, soms bekentenissen, bouwde ze met vilten tapijten een intieme ruimte. Bezoekers konden daar naar de verhalen te luisteren. De stemmen verwerkte ze tot een soundscape. Onder de titel A Year Without A Summer installeerde ze dit in december 2020 in Hillevliet. “Door het project heb ik mijn studio-onderzoek en -praktijk verdiept door te werken met textiel, in het bijzonder vilten.” Zowel dit als de audiotechniek betekenden nieuwe disciplines die het een leerzaam project maakte voor de toekomst.