Fabienne Hendriks (1996) uses her artistic practice as an opening to reflect with whom and in which space she shares her life. She designs situations where she can make herself vulnerable and give something to the other.
What she wants to grab from her own life are the relationships that she experiences as inspiring and intense. Every relationship is different and worth exploring. Therefore, several studies are running concurrently. Hendriks works intuitively and associatively, which means that she does not regard any work as definitive or finite. Moreover, the media in the visual arts are an endless source of inspiration for her. After all, each medium brings with it a different meaning, which makes her wonder what meaning she is looking for exactly.
Hendriks' visual work always starts with creating an activating situation. From this position she starts working with the input she receives from her environment, after which the search for the right medium begins. She experiments with that.
Kleding in de klas (performance) - De relatie tussen mensen wordt mede bepaald door de kleding die zij dragen.
In de lessen die ik op school geef, merk ik dat kleding een aanknopingspunt is om gesprekken te voeren over beeldende kunst. Leerlingen voelen zich immers even betrokken bij hun kleding als ik doe. Daarom besloot ik via mijn kleding te reageren op het contact dat ik met mijn leerlingen heb. Dit begon met het aanpassen van verschillende kledingstukken. Daarna borduurde ik teksten op deze stukken.
Aan het eind van het schooljaar voerde ik in de klas een performance uit. Hiermee wilde ik aan mijn leerlingen laten zien dat ik bewust ben van de letterlijke laag kleding die ik over mijn lichaam draag. Ik gebruikte mijn performance als metafoor om aan te tonen dat ik dagelijks keuzes maak in de manier waarop ik mezelf vormgeef ten opzichte van hen.
Voor mijn afstudeerexpositie herhaalde ik de performance een aantal keer voor mijn mede studenten en docenten en bezoekers. Er kwamen leerlingen de eindexpositie bezoeken.
Jij leerde mij dat (performance) - Vanaf de kerstvakantie tot de zomervakantie werd ik in schooljaar 21-22 mentor van 4hd. Mijn mentorleerlingen zijn pubers ten tijde van een pandemie, dat brengt veel uitdagingen met zich mee. Door lockdowns was er bijna geen groepsgevoel in de klas en dat vond ik jammer, want we hebben elkaar nodig om te kunnen groeien.
Om dit te benoemen en te benadrukken maakte ik een abstracte voorstelling waarbij elk symbool een leerling vertegenwoordigde. De compositie is ontstaan vanuit de groepsdynamiek die ik ervoer in de klas. Ik maakte 25 lino afdrukken en kleurde op elke "ansichtkaart" een symbool goud, iedereen is immers een gouden schakel en we kunnen niet zonder elkaar. Op de achterkant schreef ik een tekst aan de betreffende leerling. Elk bericht start met: "Hoi -naam leerling-,
Jij leerde mij dat..."
Ik las alle teksten voor op de dag dat de leerlingen hun rapport voor havo 4 kwamen ophalen op school.
In de klas wilde ik dit intieme moment niet filmen, vandaar dat ik thuis een documentatie maakte. Ik koos ervoor om voor de webcam plaats te nemen, met een capuchon op, want zo heb ik meerendeel van het jaar mijn mentorleerlingen gezien en gesproken.
Norma - (foto Silvia Arenas)
Mijn schoonmoeder heeft een vergroeide hand, want toen ze jong was, is ze in de stuip geschoten. De onnatuurlijke vorm van haar hand fascineert me, maar het voelt onbeleefd om naar haar hand te staren. Daarom vroeg ik haar of ik er een afgietsel van mocht maken in samenwerking met mijn collega Laura van de Wijdeven. Het afgietsel werd zwart met wit, want dat is de lievelingscombinatie van mijn schoonmoeder.
Na het afgieten bekeken we hoe we de sculpturen op een voetstukje wilde plaatsen. De twee best gelukte afgietsels leken tegen elkaar net twee vleugels.
Tunnelvisie - Meerdere malen per week fietste ik onder een viaduct van de A16 door. Het licht dat door de wegen van de snelweg scheen, had in mijn optiek iets weg van een religieus beeld. Met het werk Tunnelvisie wilde ik dit delen met andere voorbijgangers.
Dit gebaar was voor mij heel betekenisvol, omdat de impact van het werk niet te meten was. Of eigenlijk: ik wilde het niet meten. Ik wilde het experiment aangaan om te kijken wat het met mij deed om het achter te laten zonder toelichting. Uiteindelijk is er wel een zichtbare reactie op het werk gegeven, want de kruk werd verplaatst, de kaarsjes waren ineens weg en er werden berichten gedeeld op social media die ik via via toegestuurd kreeg.
Interventies in mijn klassen - Mijn onderzoek naar kleding in relatie tot de ander en dan in het speciaal in de klas, loopt nog altijd door. In verschillende klassen doe ik experimenten. Het gaat mij niet om de reactie, maar het is wel heel inspirerend om te observeren wie het wel/niet opvalt óf en zo ja wélke interventies ik onderneem.
Bezoek mijn website voor meerdere voorbeelden van interventies: www.fhendriks.com
